Schaats-en-rijder

Als neutrale lezer – voor zover u bestaat – zult u zich wellicht afvragen ‘waarom dat geneuzel over schaatsen op dit wielerblog?’. Daarom een top 5 van schaatsende wielrenners en wielrennende schaatsers.

1.       Jaap Eden

Grondlegger van het schaatsen in Nederland. Was zowel wereldkampioen op de schaats (voor het eerst in 1893) als op de fiets (1894). Verbraste al zijn gewonnen geld. Om zijn begrafenis te kunnen betalen verkochten de nabestaanden zijn medailles…

2.       Eric Heiden

Vijfvoudig Olympisch schaatskampioen (1980) die overstapte naar het wielrennen. In die sport was hij belangrijk voor de ontwikkeling van het Amerikaanse wielrennen, maar hij was lang niet zo superieur als in het schaatsen. Reed de Giro uit en bijna de Tour, maar een valpartij voorkwam dat en beeindigde gelijk zijn carriere. Nu is hij o.a. arts van de Amerikaanse schaatsploeg en de wielrenploeg BMC.

3.       Sven Kramer

Meervoudig Nederlands, Europees en Wereldkampioen schaatsen. En winnaar van Olympisch Goud (2010). Was in zijn jeugd een verdienstelijk wielrenner maar koos uiteindelijk voor het schaatsen. Maar als training wil deze ‘brommer’ nog wel eens een amateurwedstrijdje rijden. En winnen natuurlijk. Dus mocht dat schaatsen niet meer lukken…

4.       Herbert Dijkstra

De eerste Nederlander die uitkwam op zowel de Olympische Winterspelen als de Zomerspelen. Beide in 1988. Als schaatser was hij een subtopper die medailles pakte op het NK 5.000 en 10.000 meter. Als wielrenner ging hij als amateur mee als lid van de tijdritploeg. Maar als reserve kwam hij niet in actie. Dus een vierde plek (buiten de medailles) voor deze tv-commentator.

5.       Kai Reus

In zijn jeugd was Reus al schaatser, maar een loopbaan als wielrenner lag meer voor de hand. Als lid van de Rabobank wielrenploeg kwam hij in 2007 in de afdaling van een Franse berg zo zwaar ten val dat er 10 dagen coma volgde. Deze winter gaf hij aan voorlopig te stoppen met wielrennen omdat het hem niet lukte goed terug te komen. Nu is hij marathonschaatser bij team Wadro.

Suggesties voor een andere samenstelling van deze top 5 zijn van harte welkom.

De tocht van 2010

(Tekst hardop voorlezen met Polygoon stem)
 

Den dertigsten December twee-duizend-en-tien werd een schaatstocht afgekondigd op de Beulakkerwiede te Overijssel.

  

In zeer mistige omstandigheden werd besloten tot vertrek.

 

Acht dappere kameraden bonden de schaatsen onder en verdwenen in de mist.



Niet zelden was de route moeilijk te duiden. Het was voorwaar een prestatie dat slechts een der rijders een verkeerde afslag nam!

 

Met dank aan de lokaalen ijsmeesters was de baan - eenige uitzonderingen daar gelaten - van goede kwaliteit. Het ijs was zwart en hard!



De midddenstand wist wel raad met het barre weer en trakteerde onze rijders op een stevige bak echte snert.

Er werd zelfs een toetje geserveerd! Dit gaf weer de noodige energie.



Het prettige moest echter wijken voor het onvermijdelijke: de volgende ijzige kilometers lagen te wachten.



Door een wirwar van sloten en kanalen werd de tocht voorgezet. Zeker op de smalle stroken in de omgeving van Giethoorn was het oppassen geblazen voor de soms grote scheuren in het ijs.



Waar nodig staken onze rijders de helpende hand toe aan arme schaatsende drommels in nood.



Tenslotte konden de meeste rijders in goede conditie de eindstreep bereiken. Een grote prestatie was geleverd.



Tot een volgende keer mannen! Het was goed met jullie te rijden!



De Schaatser

De schaatser is

Gelijk een renner

Masochist

De pijn van het vallen

De uitputting van de kilometers

De ontvelde voeten

Als opmaat

Naar het orgasme

De vrijheid

Van het ijs

x

Cross-training

Wikipedia: 

Cross-training (also known as conditioning) refers to training in different ways to improve overall performance. It takes advantage of the particular effectiveness of each training method, while at the same time attempting to neglect the shortcomings of that method by combining it with other methods that address its weaknesses.

Gouwzee op de schaats:

De Outsider

St. Jean spreekt tot u:

In de statistiek hebben ze het over de uitbijter. En in de politiek vreest men de 'Dark Horse'. Binnen de sport kennen we hem als de outsider: de niet verwachte deelnemer die verrassend met de zege aan de haal gaat.

Deze rijder heeft die potentie. Hoewel misschien iets te groot om een klimgeit te heten, is hij zo tanig en pezig dat het mij niet zou verbazen als hij met de hem zo kenmerkende vloeiende stijl op de flanken van het hooggebergte alle andere rijders van het peloton voorbij pedaleert.

Insiders noemen deze outsider ook wel eens de Vulkaan: ogenschijnlijk is hij in rust maar van binnen borrelt het. En eens zal die eruptie moeten komen. Waarom dan niet tijdens de Tour de Vie 2011?

Het is dat ze hier boven niet meer aan geld doen, anders had ik dat van mij met grote scheppen achter zijn naam gedeponeerd.

We bellen met Leontien! #2

Potverdimme, zijn we helemaal woensdag Leontiendag vergeten! Dus we bellen dan maar even nu.

Vrolijk Kerstfeest!

Nou dankjewel joh. Alhoewel ik wel een beetje knetterbek van zo'n boom wordt. Pleurt er toch net weer zo'n bal uit m'n boom. En ik maar vegen. Nou ik er over nadenk, zou dat hele kerst van mij gestolen kunnen worden joh. T-e-r-i-n-g.

Oh. Uhm. (...). Nog tips voor een peloton tijdens de Kerst?

Zekers. Een goeie, stevige Australische Shiraz doet wonderen.

En wielertechnisch gezien?

Nou ik denk niet dat je er beter van gaat fietsen joh. De groeten.

Tot volgende week dan maar...

(W)interval

Echte kracht krijg je als rijder niet zozeer door de vele kilometers, maar vooral door die kilometers op verschillende inspanningsniveaus te volbrengen. Intervaltraining dus. Althans, zo heb ik dat geleerd bij het hardlopen en ik neem aan dat het ook geldt voor fietsen.
Het is dus goed om eens in de zoveel kilometers er eens even flink aan te sleuren en je hartslag zo ver omhoog te jagen dat je het 'effe niet meer trekt'. Daarna mag je dan even uithijgen en je lijf - mooi systeem - zorgt voor de supercompensatie. Hetgeen een andere omschrijving is van een lijf dat denkt "Sodeju, dat laat ik niet weer gebeuren, ik ga zorgen dat ik hier de volgende keer klaar voor ben".

In dit kader blijkt diepe sneeuw een mooie ondergrond voor intervaltraining. Een beetje profiel op de banden is wel zo handig, maar verder geldt, des te dieper des te hoger de hartslag.

Let it snow!

Hoezo Tour de Vie?

Omdat we meer van de positieve inspiratie zijn dan van dit:

Het Dilemma

Iedere wielrenner hoopt sterk uit de winter te komen. Maar met winters als deze wordt het maken van fietskilometers een serieuze uitdaging. Tenzij je toetreedt tot het leger der tacxateurs. Ons peloton bevat er al een aantal: mannen die met enige regelmaat de zeemleren lap onderhangen om vervolgens binnenshuis hun kilometers te maken. Ziehier ploeglid Wilfried L.

Het dilemma is wel/niet over te gaan tot de aanschaf van zo'n apparaat.


Wielrennen is immers in de basis toch een buitensport. Voor mannen met de gelooide huid, de kraaienpoten rond de ogen en de nimmer wegtrekkende grimassen. In weer en wind wordt er gestoempt. Als je samen rijdt, dan is er de lullepot. En alleen is er de volharding gevolgd door de voldoening.
Maar dan zou je opeens binnen zitten. Starend naar een wit muurtje, of de herhaling van een of andere TV-serie (in de huiskamer lijkt nauwelijks een optie. Hoe belachelijk moet dat er wel niet uit zien). Zonder de verkoeling van een fris tegenwindje begin je al snel behoorlijk te lekken op je nieuwe vloer. En van elke andere vorm van 'ontluchting' hou je veel langer dan gewenst last.


Kijk nou naar onze Wilfried. De lege blik in de ogen ('waarheen, waarvoor?'). De toiletverfrisser op het tafeltje voor onaangename geurtjes. De lekmatten onder zijn fiets. En dan rechts onderin de foto. Een niet nader aangeduid apparaat dat er uit ziet alsof daarmee de laatste restjes vocht van de vloer en Wilfried zelf worden weggezogen...


Kortom, ik heb gezonde weerstand tegen de aanschaf van zo'n duivels apparaat. Maar ja, ik zit nu vanachter het raam naar sneeuwvlokken te staren zonder ook maar een centimeter vooruit te komen. Dat heet een dilemma.

We bellen met Leontien! #1

Vanaf vandaag bellen we iedere woensdag met Leontien. Deze kunstenares van het wielerleven weet als geen ander hoe de diepe dalen en hoge pieken daarin bereden worden. De tocht van wereldkampioen naar anorexia patient naar 'die dikke met de rode lantaarn' naar olympisch kampioen staat ons allemaal nog levendig bij. Geen betere kenner dus dan Leontien die ons peloton kan bijstaan met handige tips en welgemeende adviezen.

(Wat te denken van 'hoe doe ik een surplace op de Alpe d'Huez?' zoals zij die demonstreerde tegen Jeannie Longo. Daar gaan we nog veel profijt van hebben!)

We bellen:

Dit is het antwoordapparaat van Leontien. Ben er even niet. Doe na de piep je ding.

Tot volgende week!

Lance?

St. Jean spreekt tot u:

Deze allround renner geniet niet alleen fysiek gezien mythische proporties (hij meet 198 centimeters), maar ook mentaal is hij sterk. Als triatleet draait hij zijn hand niet om voor een uitstapje naar andere sporten die hij urenlang vol weet te houden op hoog tempo. Het geeft hem een kracht en uithoudingsvermogen dat zijn ploeggenoten menigmaal naar adem doet snakken. Het schijnt dat hij Adrie heet, en in een vreemde taal waarvan de herkomst mij nu even ontschoten is, is dat het anagram van Ploert. Toeval bestaat niet.

Ooit is hem verweten nietsontziend te zijn in het wielerverkeer, maar simpelweg gesteld is hij - in zijn hoofd althans - de enige renner die een bocht in een hoek van 90 graden weet te maken. Bij 45 km het uur wel te verstaan. Verder is hij zoals hij toont: een heer in het verkeer.

Zeker na de gedegen voorbereidingen van de afgelopen zomer - wie rijdt er als tussenstop naar Italie 'even' de Alpe d'Huez op? - maakt hij goede kansen in de aankomende Tour de Vie 2011. Hooguit vreest hij een Buffel in topvorm of een sluipende demarrage van de slang. Maar daarover later meer.

Kortom: Lance? Lance!

St. Jean

St. Jean - die in de hemel zijt - zat nooit verlegen om een goed verhaal over welke renner dan ook. Gecombineerd met een stevige sigaar en een goed glas natuurlijk. En aangezien St. Jean zo regelmatig in hogere sferen verkeerde, let ons niets om hem op dit blog aan het woord te laten over 'onze' renners. Kortom, volg St. Jean en zijn scherpe observaties. Binnenkort meer in dit theater.

Fotogeil

Om er alvast aan te wennen. Deze mannen gaan graag op de foto of de film. Vinden ze lekker. Kans is ook groot dat ze vaak voor de spiegel staan om zichzelf even in dat strakke pak te bekijken. Wat was het een feest toen die nieuwe tenuetjes kwamen met die losse rode pijpen...

Start

En tja, zo gaat dat dan: 8 mannen van middelbare leeftijd, de een wat dikker dan de ander, de ander wat kaler dan de een, maar (bijna) allemaal verbonden door een idee dat mannen van middelbare leeftijd vaker hebben: we gaan een weekje fietsen in Frankrijk. Kortom, voor je het weet zit je in Cafe/Restaurant The Paddock te Hoofddorp dat weekje te plannen. Met alvast wat stoere verhalen over wie hoeveel kilo's kwijt gaat raken om op het ideale koersgewicht te komen. En wanneer we beginnen met bier drinken (en vooral daar niet mee ophouden). Ja, ja. Eerst maar eens zien. Op dit blog zal deze neutrale observator deze mannen de komende tijd gaan volgen.