Het Dilemma

Iedere wielrenner hoopt sterk uit de winter te komen. Maar met winters als deze wordt het maken van fietskilometers een serieuze uitdaging. Tenzij je toetreedt tot het leger der tacxateurs. Ons peloton bevat er al een aantal: mannen die met enige regelmaat de zeemleren lap onderhangen om vervolgens binnenshuis hun kilometers te maken. Ziehier ploeglid Wilfried L.

Het dilemma is wel/niet over te gaan tot de aanschaf van zo'n apparaat.


Wielrennen is immers in de basis toch een buitensport. Voor mannen met de gelooide huid, de kraaienpoten rond de ogen en de nimmer wegtrekkende grimassen. In weer en wind wordt er gestoempt. Als je samen rijdt, dan is er de lullepot. En alleen is er de volharding gevolgd door de voldoening.
Maar dan zou je opeens binnen zitten. Starend naar een wit muurtje, of de herhaling van een of andere TV-serie (in de huiskamer lijkt nauwelijks een optie. Hoe belachelijk moet dat er wel niet uit zien). Zonder de verkoeling van een fris tegenwindje begin je al snel behoorlijk te lekken op je nieuwe vloer. En van elke andere vorm van 'ontluchting' hou je veel langer dan gewenst last.


Kijk nou naar onze Wilfried. De lege blik in de ogen ('waarheen, waarvoor?'). De toiletverfrisser op het tafeltje voor onaangename geurtjes. De lekmatten onder zijn fiets. En dan rechts onderin de foto. Een niet nader aangeduid apparaat dat er uit ziet alsof daarmee de laatste restjes vocht van de vloer en Wilfried zelf worden weggezogen...


Kortom, ik heb gezonde weerstand tegen de aanschaf van zo'n duivels apparaat. Maar ja, ik zit nu vanachter het raam naar sneeuwvlokken te staren zonder ook maar een centimeter vooruit te komen. Dat heet een dilemma.