De laatste paar nachten schrik ik telkens wakker van dezelfde nachtmerrie: we rijden en groupe en volle bak, maar worden ingehaald door een steeds groter wordend peloton met smalend lachend negertjes.
En als ze langsrijden en in de verte verdwijnen, is het net of je ze dingen hoort roepen als ‘het wordt niks!’ of ‘stop er nou toch mee!’. Vervolgens zet ik dan aan om ze bij te halen, maar dat leidt tot niks meer dan een paar stevige trappen in de rug van moeders de vrouw.
Kortom, ik zit al een paar nachten rond de klok van drie beneden op de bank, kijkend naar treurige naakte wijven die met me willen bellen. Dat schiet ook niet op.
De motivatie is daarom een beetje laag. Bloggen gebeurt weinig. Net als fietsen. Chips eten en wijn drinken des te meer. Met ondertussen Mie Ketelkamp galmend in mijn hoofd ‘waarheen leidt de weg die wij moeten gaan’.
Maar toen ik vanochtend op de weegschaal stond was ik dan toch weer afgevallen op weg naar een goddelijk gewicht. Is het het verlies van angstzweet in die doorwaakte nachten of een teken van boven? Het komt goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten