Morgen doen we de Joop. Een bescheiden 75 kilometer met het startschot en een start van onze eeuwige tweede zelf.
Vorig jaar deden we Joop ook. Vooraf zat hij al in de kantine. En je kon hem zomaar aanraken. "Goh, wat leuk dat u er bent! Ik kan deze kans natuurlijk niet voorbij laten gaan om u even de hand te schudden... Bedankt alvast voor een mooie dag!" zei ik enthousiast. "Nah, zulk lekker weer is het anders niet." was het antwoord.
Joop is niet zo'n prater.
Na de koers zat ik met Joop - oh toeval - in de kleedkamer. Met een of andere franzoos (die - naar ik vandaag leerde - zijn zoon is). Toch maar weer een poging gewaagd om het gesprek op gang te krijgen. "Lekker gefietst?!" "Mwao, woh, ja, nah, joh." Dat klonk niet zo bemoedigend en wellicht zag Joop het aan mijn gezicht dat ik het eigenlijk al wilde opgeven. En toen begon hij. Of ik vaker had meegedaan. Dat hij ieder jaar meedeed. En dat-ie het wel geinig vond.
Bij elkaar moeten het toch een zin of drie, vier geweest zijn. Ik en Joop.
Tot morgen Joop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten