Het is vooral in die jaren zeventig en tachtig - de tijd waarin de meeste leden van ons peloton natuurlijk voor de buis gekluisterd zaten - dat het wielervocabulaire behoorlijk is uitgebreid. En daar hebben we vandaag de dag nog veel aan
NB. een letterlijke interpretatie van deze termen is vaak best grappig. Zie ook dit filmpje:
Terug naar ons: zo zaten er vanochtend toch wat leden van het peloton te linkeballen. De een had spontaan last van achterstallig onderhoud, de ander moest naar de kerk (maar ging daar wel op de fiets naar toe) en weer een ander was er wat vroeg bij met het in de remmen knijpen.
Terwijl het er natuurlijk om gaat dat we kilometers maken. Het snot voor de ogen rijden, of sterven in het wiel, kan dan de consequentie zijn, maar dat hoort er toch een beetje bij. En in de training mag je zelfs lange tijd in het wiel zitten.
Het Kopje van Bloemendaal (de Knetemann Klim) was onze oorspronkelijke bestemming. Daar reden we met de wind in ons hol naar toe (ik twijfel even over deze omschrijving). Maar aangezien Lance daar met twee vingers in zijn neus tegenop reed (ook wel: omhoog dansde) en dat niet goed is voor het moraal, zijn we daarna doorgereden.
Dat betekende echter flink stoempen tegen de wind in. In de theorie van Peter Post hadden we daar natuurlijk als ploeg in een fraaie waaier moeten gaan rijden, maar dat wilde niet zo lukken. Een der rijders zat stuk en het peloton brak. En toen het er echt op aankwam, besloot Lance de boel op de kant te zetten, zodat iedereen met z'n kop in de wind zat. De Buffel kletste er toen nog even tussenuit en daarmee was het spel op de wagen en kwam de rest op achterstand binnen.
Kortom, we gaan de lessen van Peter nog eens goed doornemen zodat het er echt op gaat lijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten