Lentini

St. Jean spreekt tot u:

Deze rijder heeft een bijzonder karakter. In het dierenrijk zou het een stokstaartje zijn. Nogal onrustig, voortdurend in beweging en iedere seconde op zijn hoede voor naderend gevaar. Vandaar ook dat dit beestje vaak op zijn achterpoten te vinden is, de omgeving afspeurend naar wie-weet-wat. En bij de minste of geringste dreiging, of zelfs maar het vermoeden daarvan, spurt hij terug naar zijn veilige hol.

Het is alsof er ooit een groot onheil over het stokstaartje is gekomen en hij bevreesd is dat dit ieder moment weer kan gebeuren. En een stokstaartje stoot zich nooit tweemaal…

Veilig is het natuurlijk wel, maar in een sport (wereld?) die gaat om zelfontplooiing zou het zomaar kunnen zijn dat het stokstaartje zichzelf tekort doet.

‘Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest’ zou dan ook een toepasselijk tegeltje voor het stokstaartje zijn.

Erik Dekker werd pas echt een winnaar toen hij zich realiseerde dat niet alleen hij pijn had, maar de andere renners ook. “Als dat zo is” dacht hij “kan ik net zo goed proberen weg te rijden”. Dat nieuwe denken bleek cruciaal en leverde hem onder andere 3 Touretappes in 1 Tour op. Hij ging er ook nog eens veel minder van stotteren.

Kortom, een rijder wordt pas een winnaar als hij eerst het gevecht van zichzelf wint. Lentini is naar alle waarschijnlijkheid een groter renner dan hij zich voordoet. Hij moet eerst nog even gaan geloven dat hij van zichzelf kan winnen. Hoedt u voor dat moment!